nog drie keer

Ondanks keelontsteking en bronchitis waren de bloedwaarden gisteren ok. Ik denk dat rust een hoop goed maakt. Ik ontspan me en prop me vol met voedingsupplementen, vitamines en kruidenelixers.

nog vier keer

verlepte tulp

Voor al die mensen die me zo dapper en sterk vinden: ik heb ook wel eens een huildag. Gisteren was dat er zo een. We hadden met Dwarsklank een vriendschapsconcert in de Keizersgrachtkerk samen met een Kroatisch en een Italiaans koor. Beide waren mannenkoren en dat is voor ons gemengde koor met helaas een nogal laag mannengehalte een hele gebeurtenis. Hoewel ik wel weet dat vrijdag mijn moeilijkste dag is hoopte ik toch mee te kunnen doen. De generale op woensdag, mijn hyperdag dankzij de dexamethason in het infuus, verliep goed en ik verheugde me heel optimistisch op het concert en al die mannen. Maar ‘s ochtends was al duidelijk dat de dag tegenviel en dat bleef zo; een extra pilletje dexamethason leverde alleen maar hartkloppingen op. De stijfheid en pijn in mijn hele lijf bleef en ook een zeer oncomfortabel gevoel in mijn maag. Ik heb de hele dag op bed gelegen en als iemand aan me vroeg hoe het ging, kon ik alleen maar janken.
Terwijl mijn zangvriend(inn)en voor die internationale gelegenheid als tulpen de sterren van de Amsterdamse hemel zongen ging ik lekker door met huilen: twee zalige tear-jerkers bood mijn tv/DVR: The, spannende en geëngageerde, constant gardener met prachtige beelden van Afrika en muziek van de Keniaan Ayub Ogada en het Iers/Britse drama In America hielden me lekker in die stemming. Gelukkig liep de laatste film beter af dan de eerste en viel ik na een verslag van dochter Roos die na het concert nog even langs wipte lekker uitgehuild en getroost in slaap. Vanmorgen gaat het, zoals te verwachten viel, weer stukken beter, loop ik achterstallig zingend door het huis en heb ik de energie om dat te melden. Jammer dat het concert op vrijdag was. Ik had me graag als tulpje laten plukken.

verliezen en toch gewonnen

Gisteren in het AvL bleken mijn bloedwaarden niet helemaal acceptabel meer. Ik had met name te weinig neutrofiele granulocyten, een soort witte bloedlichaampjes. Ja ja, je leert wat vreemde woorden als je ziek bent. Door dat tekort zou mijn weerstand tegen infecties beneden peil zijn, hetgeen ik vreemd vind. Iedereen om me heen is de afgelopen maanden ziek geweest behalve ik. De afgelopen dagen hier in huis nog Sjoerd snotterend boven kamilledampen en zijn vriendinnetje Rianne met koorts in bed. Verder heb ikzelf in België een doodzieke vriendin gezoend, met handen onder de krabben van de rozenstruiken en andere met tuinklussen opgelopen wondjes lekker in de grond zitten wroeten en toch geen infecties opgelopen. Alles is al weer mooi genezen; mijn bloedstollende bloedplaatjes, trombocyten genaamd, moeten beslist nog op peil zijn. Ik heb vergeten naar de rest van de bloedwaarden te informeren. Volgende week maar weer eens een uitdraai vragen van het overzicht van de afgelopen weken.
Door dat tekort aan neutrofiele granulocyten kreeg ik van een van de chemobestanddelen, carboplatin, 10% minder toegediend. Daar ging buiten mijn gezichtsveld een discussie tussen de deskundigen aan vooraf. Ik vreesde al voor bloedtransfusies en zo. Maar gelukkig ging de chemo gewoon door. Het zet je echter wel aan het denken. Waardoor zijn die witte bloedlichaampjes ineens vertrokken terwijl ik me toch afgezien van de kanker en bijwerkingen van de medicijnen super gezond voel? Ik denk dat die granulocyten met succes al die dreigende infecties hebben bestreden. Mijn legertje verdedigers heeft daarbij flinke verliezen geleden maar wel gewonnen. Nu mijn huisgenoten weer gezond zijn en ik braaf binnensbovenhuis met schone handen slechts kan kijken naar de dikker wordende knoppen aan de geknotte platanen op het plein en bloeiende iepen in de verte zullen mijn legers vast weer snel op sterkte zijn.

aftellen

Morgen begin ik aan de laatste serie van zes weken chemo. Het einde van deze fase van de behandeling is in zicht. Dat geeft een goed gevoel.
In België was het lente de dagen dat ik daar was. De weergoden waren me gunstig gezind. Ik had echt vakantie. Mijn middagdutjes deed ik op het terras in de zon en ik heb lekker in de tuin gerommeld voor zover mijn benen en rug mee wilden werken.
Ik loop heel slecht en ook trappenlopen gaat niet best. Misschien ligt dat aan de inmiddels 7 kilo overgewicht die ik voortdurend mee moet sjouwen. Verder heb ik weinig klachten op dit moment. Wat kortademig en snel moe, maar nauwelijks iets dat lijkt op misselijkheid. Wel nog rampzalig veel scheten. Verder eet en drink ik weer alles; ik heb alleen nog enige afkeer van de geur van gebakken ui en knoflook al eet ik dat weer graag. De keukendeur moet dicht als Sjoerd kookt en de afzuiger aan. Ik heb ook nog een lichte voorkeur voor zoet, die ik gezien mijn gewicht probeer te negeren. Alleen trakteerde ik mezelf in België af en toe wel op een zoet schippersbittertje; normaal zou ik aan de Beerenburg zijn gegaan. De whisky liet ik nog maar even staan. Ook de Jägermeister op het grote Deining jubilemfeest smaakte me prima. Vanaf morgen verandert dat dus allemaal weer. Maar morgen om deze tijd kan ik wel zeggen: nog maar vijf keer chemo. En dat schiet op.